Bas at Riyadh: 7-3 Het laatste verhaal

Vandaag het laatste verhaal. Wat later dan de bedoeling was maar de laatste dagen in Riyadh waren hectisch en mijn hoofd liep een beetje over. Continu bezig met afronden, spullen verzamelen, opruimen, inpakken, gaat mijn vlucht wel door want Lufthansa zou gaan staken, etc.

Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en ben ik aan het bijkomen van alle drukte van de laatste week. Even 2 dagen vrij voordat ik weer begin met werken in Nederland. En dus nu even tijd om mijn laatste verhaal te schrijven.

Dat laatste verhaal begint bij het einde van het vorige verhaal, het opruimen van de afvalberg. 10 kliko’s heb ik er mee weten te vullen. De kliko van de buurman een aantal dagen stiekem ingepikt (Paul bedankt) en na 5 dagen was alles weg. De reacties op het verhaal waren geweldig, van psychotische, potentiële crimineel tot aan “nu wordt het echt tijd om thuis te komen”. Ik heb er gelukkig niet tot de laatste dagen mee gewacht om een en ander op poten te zetten, ik zou het nooit gered hebben. Het was wel raar om de laatste dagen bijvoorbeeld een leeg emmertje yoghurt weg te gooien zonder het eerst af te wassen. Je houdt er toch een tic aan over.

Goed, het is voorbij, ik ben weer terug in Nederland. Nee, ik kijk niet met weemoed om. Ik heb mooie dingen in Riyadh beleefd en veel bereikt, niet genoeg naar mijn zin, maar het is goed dat het voorbij is. Het leven op het werk is ernstig pittig te noemen. Dit komt niet door de zes dagen 10 uur per dag, maar wel door de niet aflatende stroom geluiden in een akoestisch erbarmelijke omgeving. Nooit enig moment stilte om je heen of iets wat op rust lijkt. Altijd pratende mensen waarbij zelfs een gesprek op 20 m afstand als geluid nog stevig bij je binnenkomt. Een café is er niets bij, alleen dan zonder muziek.

Het project is gigantisch groot, in een omgeving en cultuur die we geen van allen goed kennen/kenden. De lokale cultuur van staatjes binnen de staat, maar ook de cultuur van onze partners in het project. Bijna allemaal harstikke aardige mensen, maar gebonden aan hun eigen cultuur. Dat hebben Nederlanders natuurlijk ook, maar ik denk dat ons aanpassingsvermogen wat groter is dan van menig ander cultuur. In ieder geval al het herkennen dat er verschillen zijn, is een eerste stap. Zo heb je de Spanjaard met zijn ego, er kan absoluut niets besloten worden zonder Spaanse bemoeienis, zonder dat het zijn besluit wordt en bij menigeen ook als zodanig verkondigd wordt. En aan de andere kant menig Koreaan die grote moeite heeft verantwoording te nemen voor zijn werk als niet alle risico’s uitgesloten zijn. De vrees dat zijn Koreaanse baas in verlegenheid gebracht wordt als verstrekte informatie, buiten zijn eigen schuld, niet blijkt te kloppen.

Het cultuurverschil met Saudi Arabia zelf is natuurlijk enorm groot. Maar waar ik daar in het begin best wel tegenop zag, is me dat 100% meegevallen. Het is me opgevallen dat de Saudiërs zelf zeer respectvol en tolerant zijn (zolang ze maar niet in een auto zitten) ….voor mensen uit de Westerse wereld. Maar kom je uit de Filipijnen, India of Pakistan dan sta je onder aan de ladder en heb je te maken met neerbuigendheid. De mensen uit die landen gaan er ook automatisch vanuit dat ze je moeten dienen en dat stuitte me weleens tegen de borst. Maar daar mag je dan niets van zeggen, want boodschappen inpakken is hun werk, daar krijgen ze een habbekrats voor betaald en als jij dat zelf wilt doen zijn zij werkloos. Oplossing: geef ze een fooi. Niet gebruikelijk, ik weet niet of het officieel mag, maar sinds ik het een Saudi heb zien doen, deed ik het standaard ook. En dat leverde dan weer een blij gezicht op. Met name die keer dat ik bij de benzinepomp 40 SAR betaalde en een gebaar maakte dat ik geen wisselgeld hoefde. De man keek helemaal verheerlijkt. Bijna 10 SAR fooi, waarschijnlijk een ruime verdubbeling van zijn uurinkomen. Maar dan ook weer een andere keer dat ik ondanks gebaar al het wisselgeld terug kreeg waarna ik pas een fooi kon geven. Was het angst om van diefstal beschuldigd te worden of ongeloof over de grootte van de fooi? Het resultaat was een in ieder geval een man wiens dag niet meer kapot kon.

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar en de rol die Strukton heeft op het project dan kom ik tot de conclusie dat we het als Nederlanders nog lang zo gek niet doen. Een deel van onze opdracht was/is het opdoen van internationale kennis en ervaring en te leren van internationaal management, maar het blijkt dat op veel vlakken wij anderen wat kunnen leren. Met name op het gebied van plannen, omgaan met stakeholders, baselinen, risico gestuurd ontwerpen en resultaatsgerichtheid lopen we voor.

Als ik terugkijk op mijn leven op Albustan Village dan kenmerkt zich dat door af en toe een keertje op niveau (J) badmintonnen met Giusti en vele uurtjes op vrijdag bij het zwembad. Uitrusten, zonlicht en derhalve vitamine D absorberen en daarnaast een beetje bijkleuren. En eerlijk is eerlijk, een keer wat anders zien dan abaya’s is ook niet verkeerd. In mijn appartement heb ik zeer weinig gedaan aan personificatie, maar had ik wel een paar spulletjes die steun voor me waren. In de bijgaande fotocollectie een weergave daarvan. Kleinigheden, maar o zo belangrijk als je ver van huis bent. Dank aan allen die hieraan meegewerkt hebben (de etenswaren heb ik geconsumeerd, mochten die gemist worden).

Als hoogtepunten van afgelopen jaar qua sfeer kunnen genoemd worden, de poolparty in juli (Ronald dank je voor het perfect idee en uitvoering), de WK-wedstrijden met het gezamenlijke busvervoer naar de ambassade en mijn verjaardag in februari waar met behulp van Pascal en Alexander het thuisfront “aanwezig” kon zijn. Niet heel erg veel sfeervolle hoogtepunten, mede veroorzaakt door het strakke wekelijkse ritme en de vermoeidheid.

Voor mij persoonlijk houdt het internationale gebeuren nu op. Qua werk kan ik het internationale niveau aan, die test heb ik doorstaan, maar het missen van het gezinsleven en de rol die je als vader voor het thuisfront hebt, hebben mij doen besluiten terug te keren naar het thuisfront. Ik had thuis ook afgesproken dit in principe voor een jaar te doen en alleen tot verlenging over te gaan als zowel het thuisfront als ik het wel best zouden vinden als ik niet thuis zou zijn. Teken aan de wand natuurlijk als dat het geval zou zijn.

Rest mij nog wat over de blog zelf te vertellen. Velen van jullie hebben mijn verhalen gelezen, in het begin heel veel supporters langzaam afnemend tot zo’n 30 trouwe volgers. Na de oproep van Hettie een uitschieter voor het verhaal van vorige week. Ik kan niet zien wie er gelezen hebben, alleen uit welk land en met wat voor soort besturingssysteem op de computer. Er blijken zelfs Polen, Canadezen, Fransen, Spanjaarden en Oekraïners meegelezen te hebben. Al met al goed bezocht, dus een reden om iedere week weer te schrijven. Hartelijk dank aan alleen die de moeite hebben genomen de materie tot zich te nemen.

Dat was het dan, ik ga stoppen met de verhaallijn. Onder aan het verhaal traditiegetrouw weer wat foto’s uit de actualiteit. Ik wil mijn verhaal eindigen met een oneliner die ikzelf bedacht heb tijdens een cursus vorig jaar toen de hele afweging van het wel of niet gaan ter sprake kwam. En voor nu in een zin de reden van terugkeer.

Thuis voor het gezin, thuis in het gezin!

Relikwieën in huis.