The Edge of the World is pas zo'n 40 jaren geleden ontdekt (is dus jonger dan ik) en bestaat uit een zo'n 700 km lange rotswand die twee plateaus van elkaar scheidt. Het niveauverschil tussen de plateaus bedraagt zo'n 150 à 200 m.
Onze dagreis ving 's ochtends om 11 uur aan met het wachten op de chauffeur. Om 11.05 uur gebeld, "yes sir, two minutes". Enfin, om bijna half twaalf was ie er. Een grote 4-wheeldrive onder zijn gat en wij met zijn drieën aan boord.
De reis zou zo'n 1,5 uur duren, the Edge of the World ligt hier een kleine 100 km verderop. Gelukkig zaten we al aan de goede kant van de stad waardoor we meteen al in de "vrije natuur" zaten. Nou ja vrij? De eerste 10 km kenmerkten zich door geaccidenteerd woestijn-terrein met talloze krotten, verlaten tentenkampen en zelf geïmproviseerde hekwerken om toch een stukje privéterrein te hebben, bevolkt door de minderbedeelden van deze maatschappij. En dat alles op nog geen 10 km van onze luxe compound. Hoe groot het contrast.
De reis gaat lange tijd over een niet al te beste snelweg, de torens van Riyadh worden langzaam kleiner. Op een bepaald moment nemen we de afslag en rijden even later een laan op, een echte laan. In the middle of nowhere, keurig asfalt een prachtige middenberm met welvarende palmen, bloeiende struiken, aan de zijkant van de weg een keurig betegeld voetpad van zo'n 7 m breed, een zeer luxe uitstraling. Maar geen idee wie er ooit zal lopen, het eindigt echt in het niets. Een kilometer verderop wordt het doel duidelijk. De laan eindigt bij een ingang naar een omheind, zeer welvarend uitziend, gigantisch privéterrein. Kortom, de eigenaar wilde een mooie entree hebben voor zijn onderkomen. Hoeze groot contrast?
Even later rijden we een brede wadi binnen. We passeren palmenkwekerijen en er is zelfs sprake van enige natuurlijke vegetatie groter dan een mens. Een vruchtbaar dal dus. Een stuk verderop rijden we over een splinternieuwe 2x2 snelweg. Er is nauwelijks verkeer, maar wie weet komt het nog. Tot onze verrassing slaan we na een paar kilometer door de middenberm heen, linksaf en rijden we de woestijn in. Nog 30 km off the road weet de chauffeur te melden. En ja hoor daar gaan we. Stuiter-de-stuiter-de-stuiter. Vergeten zijn de slechte wegen in de stad, nooit zullen we meer klagen over gaten in het asfalt, met een snelheid van soms 80 km/uur knalt de powerbak door de woestijn. Voor het eerst van mijn leven echt in de gordels gehangen, anders was ik door het dak gegaan. Fasten your seatbelts, oeps "sorry", kuiltje gemist.
Na een kwartiertje komen we aan bij een stuwdam, jawel, een echte. Ze zijn alleen vergeten dat er hier geen water is. Aan beide zijden hartstikke droog, geen druppel te zien. Maar een prima idee voor sustainable energy, de energievoorraad van de aarde is immers beperkt. Na de stuwdam rijden we verder over een droge rivierbedding (toch moet er hier dus ooit water stromen) en passeren we een kudde met camels. Ho, stoppen en foto's maken. Wanneer ik even later weer in de auto stap vraagt de chauffeur me "didn't they bite?". Fijn zo.
We rijden verder en na een tijdje mindert de auto vaart. De chauffeur kijkt om zich heen, rijdt een stukje door, nog eens kijken, even keren, stukkie terug, weer kijken, weer keren. Enfin, na drie keer dezelfde autobumper langs de kant van de weg te hebben zien liggen, geeft hij toe dat hij de weg niet meer precies weet. Nog even een stukkie rijden en ja hoor, daar staan we vast in het rulle zand. Vooruit, achteruit, vooruit, achteruit etc., de 4 wheels krijgen het niet voor elkaar. Onze cameldriver is geenzins onder de indruk, pakt een kompas, gaat uit de auto, loopt om de auto heen, gaat weer achter het stuur zitten en even later zijn we los. Ik krijg de indruk dat het bij het programma hoort. Eerst de camels van 2 uur, daarna de bumper langs de kant van de weg, het rulle zand, kompas net echt, wat verkoopt er beter aan een toerist? Bij terugkomst op het werk de volgende dag bleken andere collega's een week eerder hetzelfde meegemaakt te hebben. Zie je wel.
Enfin, uiteindelijk vraagt onze driver aan een aantal picknickers de weg, helemaal terug naar de dam en vervolgens in een ruk naar de Edge. Geweldig avontuur. De natuur is overigens alleraardigst. Struiken en bomen wisselen elkaar af, we rijden door een dal tot we uiteindelijk belanden op een gigavlakte, waar zomaar ineens helemaal niets meer groeit. The Edge nadert, we voelen de climax op ons afkomen. En ja hoor, na een lang stuk eindigt de weg en kijken we door een poort naar een eindeloze vlakte diep onder ons. Een hele scherpe overgang tussen tussen de twee plateaus.
We trekken er meteen op uit, schieten foto's daar waar we kunnen en even voor mijn moeder een afgrondfoto gemaakt. De af te leggen afstanden zijn niet heel erg groot, zodat we na een uurtje weer terug zijn bij de auto, helemaal onder de indruk van dit cadeautje. Bij de auto wordt onze lunch geserveerd, drinken we liters thee weg en keuvelen we een beetje sloom, terwijl we de zon de horizon zien naderen. Uitermate ontspannend een paar uur in heerlijk weer op een kleedje, even helemaal niks.
Als de zon onder is, gaan we op de weg terug. Tsja, en dan wordt het donkerder en donkerder. En dat gaat hier razendsnel, de schemering duurt zo'n half uurtje. Natuurlijk weer de weg kwijtgeraakt en ook weer gevonden. Met 80 km/uur over de droge rivierbedding in het stikkedonker. Her en der zitten mensen onder bomen te picknicken, een favoriete tijdsbesteding voor de Saudi. Gezellig in het licht van de van thuis meegebrachte, 1000 W sterke schijnwerpers.
Voor ons een hele relaxte dag, het leek wel eventjes vakantie.
Hoi Camel, hoi Bas.
Does your camel bite?
Met collega's Ronald en Marco.
De vlakte.
De poort naar The Edge of the World.
Door de poort linksaf.
Door de poort rechtsaf.
Bijzondere natuur.
Goed kijken.
Yes, it's me, met losse handjes.
150 m afgrond onder me, het plateautje is pakweg 10 bij 5 m.
En zo zag het er uit vanaf het puntje. Op het topje in de verte staat Marco.
De lunch-"tafel" aan het einde van de vlakte.
Een heerlijke lunch, een heerlijke dag.
