Vandaag het laatste verhaal. Wat later dan de
bedoeling was maar de laatste dagen in Riyadh waren hectisch en mijn hoofd liep
een beetje over. Continu bezig met afronden, spullen verzamelen, opruimen,
inpakken, gaat mijn vlucht wel door want Lufthansa zou gaan staken, etc.
Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en
ben ik aan het bijkomen van alle drukte van de laatste week. Even 2 dagen vrij
voordat ik weer begin met werken in Nederland. En dus nu even tijd om mijn
laatste verhaal te schrijven.
Dat laatste verhaal begint bij het einde van
het vorige verhaal, het opruimen van de afvalberg. 10 kliko’s heb ik er mee
weten te vullen. De kliko van de buurman een aantal dagen stiekem ingepikt
(Paul bedankt) en na 5 dagen was alles weg. De reacties op het verhaal waren
geweldig, van psychotische, potentiële crimineel tot aan “nu wordt het echt
tijd om thuis te komen”. Ik heb er gelukkig niet tot de laatste dagen mee
gewacht om een en ander op poten te zetten, ik zou het nooit gered hebben. Het
was wel raar om de laatste dagen bijvoorbeeld een leeg emmertje yoghurt weg te
gooien zonder het eerst af te wassen. Je houdt er toch een tic aan over.
Goed, het is voorbij, ik ben weer terug in
Nederland. Nee, ik kijk niet met weemoed om. Ik heb mooie dingen in Riyadh
beleefd en veel bereikt, niet genoeg naar mijn zin, maar het is goed dat het
voorbij is. Het leven op het werk is ernstig pittig te noemen. Dit komt niet
door de zes dagen 10 uur per dag, maar wel door de niet aflatende stroom
geluiden in een akoestisch erbarmelijke omgeving. Nooit enig moment stilte om
je heen of iets wat op rust lijkt. Altijd pratende mensen waarbij zelfs een
gesprek op 20 m afstand als geluid nog stevig bij je binnenkomt. Een café is er
niets bij, alleen dan zonder muziek.
Het project is gigantisch groot, in een
omgeving en cultuur die we geen van allen goed kennen/kenden. De lokale cultuur
van staatjes binnen de staat, maar ook de cultuur van onze partners in het
project. Bijna allemaal harstikke aardige mensen, maar gebonden aan hun eigen
cultuur. Dat hebben Nederlanders natuurlijk ook, maar ik denk dat ons
aanpassingsvermogen wat groter is dan van menig ander cultuur. In ieder geval
al het herkennen dat er verschillen zijn, is een eerste stap. Zo heb je de
Spanjaard met zijn ego, er kan absoluut niets besloten worden zonder Spaanse
bemoeienis, zonder dat het zijn besluit wordt en bij menigeen ook als zodanig
verkondigd wordt. En aan de andere kant menig Koreaan die grote moeite heeft
verantwoording te nemen voor zijn werk als niet alle risico’s uitgesloten zijn.
De vrees dat zijn Koreaanse baas in verlegenheid gebracht wordt als verstrekte
informatie, buiten zijn eigen schuld, niet blijkt te kloppen.
Het cultuurverschil met Saudi Arabia zelf is natuurlijk
enorm groot. Maar waar ik daar in het begin best wel tegenop zag, is me dat
100% meegevallen. Het is me opgevallen dat de Saudiërs zelf zeer respectvol en
tolerant zijn (zolang ze maar niet in een auto zitten) ….voor mensen uit de
Westerse wereld. Maar kom je uit de Filipijnen, India of Pakistan dan sta je
onder aan de ladder en heb je te maken met neerbuigendheid. De mensen uit die
landen gaan er ook automatisch vanuit dat ze je moeten dienen en dat stuitte me
weleens tegen de borst. Maar daar mag je dan niets van zeggen, want
boodschappen inpakken is hun werk, daar krijgen ze een habbekrats voor betaald
en als jij dat zelf wilt doen zijn zij werkloos. Oplossing: geef ze een fooi.
Niet gebruikelijk, ik weet niet of het officieel mag, maar sinds ik het een
Saudi heb zien doen, deed ik het standaard ook. En dat leverde dan weer een
blij gezicht op. Met name die keer dat ik bij de benzinepomp 40 SAR betaalde en
een gebaar maakte dat ik geen wisselgeld hoefde. De man keek helemaal
verheerlijkt. Bijna 10 SAR fooi, waarschijnlijk een ruime verdubbeling van zijn
uurinkomen. Maar dan ook weer een andere keer dat ik ondanks gebaar al het
wisselgeld terug kreeg waarna ik pas een fooi kon geven. Was het angst om van
diefstal beschuldigd te worden of ongeloof over de grootte van de fooi? Het
resultaat was een in ieder geval een man wiens dag niet meer kapot kon.
Als ik terugkijk op het afgelopen jaar en de
rol die Strukton heeft op het project dan kom ik tot de conclusie dat we het
als Nederlanders nog lang zo gek niet doen. Een deel van onze opdracht was/is
het opdoen van internationale kennis en ervaring en te leren van internationaal
management, maar het blijkt dat op veel vlakken wij anderen wat kunnen leren.
Met name op het gebied van plannen, omgaan met stakeholders, baselinen, risico
gestuurd ontwerpen en resultaatsgerichtheid lopen we voor.
Als ik terugkijk op mijn leven op Albustan
Village dan kenmerkt zich dat door af en toe een keertje op niveau (J)
badmintonnen met Giusti en vele uurtjes op vrijdag bij het zwembad. Uitrusten,
zonlicht en derhalve vitamine D absorberen en daarnaast een beetje bijkleuren. En
eerlijk is eerlijk, een keer wat anders zien dan abaya’s is ook niet verkeerd. In
mijn appartement heb ik zeer weinig gedaan aan personificatie, maar had ik wel
een paar spulletjes die steun voor me waren. In de bijgaande fotocollectie een
weergave daarvan. Kleinigheden, maar o zo belangrijk als je ver van huis bent.
Dank aan allen die hieraan meegewerkt hebben (de etenswaren heb ik
geconsumeerd, mochten die gemist worden).
Als hoogtepunten van afgelopen jaar qua sfeer
kunnen genoemd worden, de poolparty in juli (Ronald dank je voor het perfect
idee en uitvoering), de WK-wedstrijden met het gezamenlijke busvervoer naar de
ambassade en mijn verjaardag in februari waar met behulp van Pascal en
Alexander het thuisfront “aanwezig” kon zijn. Niet heel erg veel sfeervolle hoogtepunten,
mede veroorzaakt door het strakke wekelijkse ritme en de vermoeidheid.
Voor mij persoonlijk houdt het internationale
gebeuren nu op. Qua werk kan ik het internationale niveau aan, die test heb ik
doorstaan, maar het missen van het gezinsleven en de rol die je als vader voor
het thuisfront hebt, hebben mij doen besluiten terug te keren naar het
thuisfront. Ik had thuis ook afgesproken dit in principe voor een jaar te doen
en alleen tot verlenging over te gaan als zowel het thuisfront als ik het wel
best zouden vinden als ik niet thuis zou zijn. Teken aan de wand natuurlijk als
dat het geval zou zijn.
Rest mij nog wat over de blog zelf te
vertellen. Velen van jullie hebben mijn verhalen gelezen, in het begin heel
veel supporters langzaam afnemend tot zo’n 30 trouwe volgers. Na de oproep van
Hettie een uitschieter voor het verhaal van vorige week. Ik kan niet zien wie
er gelezen hebben, alleen uit welk land en met wat voor soort besturingssysteem
op de computer. Er blijken zelfs Polen, Canadezen, Fransen, Spanjaarden en
Oekraïners meegelezen te hebben. Al met al goed bezocht, dus een reden om
iedere week weer te schrijven. Hartelijk dank aan alleen die de moeite hebben
genomen de materie tot zich te nemen.
Dat was het dan, ik ga stoppen met de
verhaallijn. Onder aan het verhaal traditiegetrouw weer wat foto’s uit de actualiteit. Ik wil mijn verhaal
eindigen met een oneliner die ikzelf bedacht heb tijdens een cursus vorig jaar
toen de hele afweging van het wel of niet gaan ter sprake kwam. En voor nu in
een zin de reden van terugkeer.
Thuis voor het
gezin, thuis in het gezin!
Relikwieën in huis.
Blad van de klimop van de buren, geoogst vlak voor vertrek in oktober 2013.
Bhoedistisch geluksmedaillon van Seya en Joke.
Ansichtkaarten - 3 weken onderweg, maar aangekomen.
Groepsfoto van Strukton Engineering 2013.
Breinmassage.
Lichtpuntje.
Persoonlijke noot van Hettie.
Daar ligt mijn hart!!
Terugkomst.
Terugkomst op Schiphol - de afvalselfie doet zijn intrede - let op, trendsettend.
Voor de herinnering.
Compound oktober 2014 - een groot verschil met oktober 2013.
Galerij, entree appartement.
En natuurlijk het appartement zelf.
Slot.
Blad van de klimop van de buren, geoogst dag van thuiskomst oktober 2014.
