5-3

De Ramadan loopt op zijn einde. Je kunt het merken aan de drukte op straat en natuurlijk ook aan de berichtgeving in de pers. Was de afgelopen weken het straatbeeld overdag bijzonder rustig, het begint de laatste dagen drukker te worden in de avondspits al tijdens de daglichtperiode. Vorige week zijn we uit wezen eten bij een steakhouse en op weg ernaartoe was er geen kip te beleven op straat. Eenmaal binnen bij het restaurant was er geen plaats en moesten we wachten (prayertime net voorbij) en toen we anderhalf uur later weer buiten stonden was het restaurant praktisch leeg en was het een verkeersdrukte van jewelste. Niet dat al die mensen op straat natuurlijk uit het restaurant kwamen, maar blijkbaar duurt de iftar (avondmaaltijd tijdens Ramadan) kort en gaan de mensen daarna meteen op pad om de schade in te halen. Eid al Fitr (Suikerfeest) belooft een echt groot feest te worden. Hier en daar zie je in de wijken al voorbereidingen, daar waar tenten worden opgebouwd. Tevens de mededeling dat gedurende 4 dagen alles, maar dan ook alles dicht is! Een cartoon in de krant met een vrouw die haar man een boodschappenlijst overhandigd waarbij hij zegt "maar de chauffeur heeft verlof".

Op het werk hebben we nog steeds de twee koffiekamers ter beschikking en het leuke daaraan is dat je "verplicht" bent te socializen. Zo had ik vandaag een gesprek met een Spanjaard die vorige week vrijdag met een paar anderen naar Damman was gereden om even het strand te bezoeken (5 uur heen, 2 uur strand, 5 uur terug). Ze hadden daar 'desert roses' gevonden, een soort kristal van gips en zand vaak in de vorm van een roos. Nu dacht ik bij Desert Rose eerst aan de Roos van Jericho, een plant die tientallen jaren in de woestijn kan overleven zonder water. Na wat over en weer wetenswaardigheden uitwisselen (het was een serieus gesprek) komt plots een van de bazen van de Koreanen met de opmerking "I've a secret. Do you know what to do when you're in the desert and you don't have any water?" Wij geen idee natuurlijk, zegt die gast "Drink orange juice." Met een stalen blik, ik helemaal verbaasd, een Koreaan met humor, de man bij ons die nooit lacht. Ik heb hem net geen klap op zijn schouder gegeven.
Een andere Koreaan had vorige week ook humor, alleen begreep en begrijpt hij het zelf niet. We hebben onlangs een organisatiewijziging moeten doorstaan en daarbij is er een Koreaan control manager geworden (mijn grote vriend, koning e-mail). Zegt een andere Koreaan "Now he's pushmanager". Maar als een Koreaan pushmanager zegt, komt dat eruit als pussymanager. Dat vinden wij nou weer wel bij hem passen.
Onlangs ook een Spanjaard wat Nederlands geleerd, "Het weekend staat voor de deur" en "Alles kits achter de rits?". Nu hoorden we laatst op een donderdagmiddag "He he, de weekend staat achter de deur". Komt wel goed met die jongen.

Inmiddels rijd ik hier al weer een weekje rond in mijn bolide en ik moet zeggen het gaat goed. Het is natuurlijk rustig op de weg en dat is mooi meegenomen om even te wennen, maar ik moet zeggen dat het tot dusver mee valt. Het merendeel rijdt best netjes, al zit daar een groot percentage tussen dat zich daar niet van bewust is. Dat merk je als zo iemand vanaf de middelste rijstrook op de snelweg zo maar ineens gaat uitvoegen helemaal aan het einde van de uitvoegstrook. Oh ja, hier moest ik eraf. Het lijkt erop dat het autorijden voor hen een aaneenschakeling van verrassingen is. Het percentage malloten is overigens groot, ik denk zo'n 5 à 10 procent, kenmerk hard rijden, echt bumperkleven, seinen met de lampen van grote afstand, remi-gedrag. Er is maar een manier om er mee om te gaan...geef ze de ruimte. Het nadeel van zelf rijden is dat je ze nu ook in je spiegels ziet aankomen, terwijl bij meerijden je ze alleen maar voor je ziet. Ik denk overigens dat jullie je zorgen moeten gaan maken als ik weer in Nederland ben :-)

Vandeweek nog een bijzonder overleg gehad. Na wat e-mail-discussies wilde de vice president van Mitsubishi langskomen. Niet die van de auto's, maar die van roltrappen, liften en lopende banden. Ja, ja, ik ben overal in thuis. Of ik een vergaderverzoek wilde doen. Tuurlijk, woensdagmiddag 16 uur. Dat kan niet, wij werken van 9 tot 3. Oeps, Ramadan, niet zo handig. Dan maar woensdagmiddag 12 uur (ik besloot wel wat later te gaan lunchen). Komt er een delegatie van 7 mensen opdraven om hun product te verkopen of beter gezegd in te passen in "mijn" stations, wat hun standaardproduct paste niet. De vice president, een Arabier met Westerse uitstraling (pak met stropdas, geen baard) is zeer direct in de vraagstelling en hetgeen ie van me wil weten. Het gesprek verloopt normaal, ik ben op mijn gemak, totdat ie plotseling de vraag stelt of ie het nou goed gezien heeft dat er vrouwen werken bij FAST. Hoe kan dat? Oeps, denk ik, welke kant gaat dit op? Over beton kan ik veel vertellen en zelfs over roltrappen struikel ik niet, maar dit is even een ander onderwerp. Wat gebeurt er als ik een fout antwoord geef? Ik besluit maar te vertellen hoe het bij FAST in zijn werk gaat, dat onze HRM-manager een Arabier is en dat ik het zelf ook lastig vond om met gesluierde vrouwen om te gaan, omdat mij geïnstrueerd was dat niet te doen toen ik afreisde naar de KSA. Ik kreeg er niet helemaal hoogte van wat hij er van vond, maar ik kreeg wel de indruk dat hij het vooruitstrevend vond. Als voorbeeld hoe we samenwerken, ging per toeval even later de deur open en vroeg gesluierde Noura hoe lang ik de zaal nog nodig had. "Zo gaat dat hier nou" kon ik vertellen. Aan het einde van het gesprek vroegen ze nog naar een collega van me die ze al eerder gesproken hadden. "He's out for lunch", zei ik, me tegelijkertijd realiserend dat dat wellicht ook niet zo handig was om te zeggen. Maar het viel mee, het leek zelfs of ze zich enigszins bezwaard voelden dat ze mijn lunchtijd hadden gebruikt. Goed, alweer wat ervaringen rijker. Het blijft lastig inschatten.

Dat was het weer voor deze week. De komende weken ben ik er even niet. Ik ga op vakantie en ik niet alleen, het wordt hier een complete uittocht de komende dagen. Met Hettie en de mannen gaan ik 2 weken naar Schotland (blijken er hier best wel veel Schotten te werken) en ben ik daarna nog even thuis. Op 23-08 vlieg ik weer naar Riyadh, dus eind augustus weer een verhaaltje voor het slapen gaan.

Tot binnenkort.

Temperaturen van de afgelopen week (vanaf 13-07): 43-43-43-43-44-44-43-42, ik begrijp dat Nederland geprobeerd heeft afgelopen dagen het amateurniveau te ontstijgen :-)

5-2 Ramadan

Zoals ik vorige week al aangaf ga ik deze keer wat schrijven over de Ramadan in een streng Islamitisch land. Maar voordat ik ertoe overga eerst natuurlijk het verhaal van de trotse ouders en broers die het heuglijke nieuws mochten ontvangen dat Bart voor zijn HAVO geslaagd is. En niet zo'n klein beetje geslaagd ook. Een hele mooie cijferlijst. De diploma-uitreiking was door de school leuk aangekleed met voor iedere leerling een leuk woordje. Bij Bart werd verteld dat ie de enige leerling was die in 4 HAVO de excursie naar de Rotterdamse haven leuk vond. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want hij gaat vertrekken naar het Maritiem Instituut Willem Barentz op Terschelling om zich daar het zeemansleven eigen te gaan maken. Ja, ja, meneer gaat het huis uit. Snif, traan.

Bij mijn terugkomst in Riyadh was inmiddels de Ramadan aangebroken. Het is Ramadan iedere negende maand van de Islamitische maankalender, wat inhoudt dat de Ramadan zich ieder jaar zo'n 10 dagen naar voren verplaatst. Voor het noordelijk halfrond natuurlijk op dit moment behoorlijk pittig, want de daglichtperiode is behoorlijk lang. In Riyadh valt dat dan weer mee, de zon komt op omstreeks 5 uur en gaat onder om ongeveer 18.45 uur. Gedurende de daglichtperiode mag er niet gegeten, gedronken of gerookt worden. De Moslims beschouwen de Ramadan niet als een beproeving maar zijn vereerd er aan te mogen en kunnen deelnemen. 28 dagen vasten, 28 dagen met aandacht voor de mensen die het niet zo breed hebben, 28 dagen van gezamelijk eten gedurende het donker, 28 dagen delen. De wet schrijft voor dat Moslims gedurende de Ramadan alleen hoeven te werken van 9 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags. Voor ons als niet Moslims geldt dat we niet in het openbaar mogen eten, drinken en roken. Op het kantoor is er een kamertje voor ons ingericht waar we wat kunnen drinken en eten. Roken mag binnen sowieso niet, buiten roken ook niet, voor de rokers is in de kelder van het gebouw (tevens parkeergarage) een achteraf hoekje beschikbaar. In het lokale nieuws wordt gepredikt dat de Ramadan een mooie periode is om foute gewoontes af te leren (als je bv. wilt stoppen met roken). Opvallend, en dit heb ik gelezen in het openbare nieuws, is dat maar liefst 40% van het afval in deze periode bestaat uit voedsel, 5000 ton per dag. Oorzaak: men koopt veel meer want men heeft meer trek als men boodschappen doet (ogen groter dan de maag), iedere dag worden verse maaltijden klaargemaakt (geen kliekjes) en iedere dag wordt teveel eten klaargemaakt want er kan een onverwachte gast langskomen die dan mee kan delen in het eten (er worden per dag 4 miljoen borden eten weggekieperd). In de KSA wordt in deze maand 20 miljard aan boodschappen gehaald, tegen normaal 6 miljard per maand. Tot zover even de statistiek. In de praktijk betekent de Ramadan dat het dag-nacht-ritme omgedraaid wordt. Overdag wordt geslapen, 's nachts geleefd. Voordeel is dat het veel rustiger is op de weg, maar dat degene die op pad zijn zich dan ook helemaal uitleven. Er is een officiële waarschuwing om tegen het einde van de dag niet de weg op te gaan. Het aantal verkeersongevallen stijgt in deze periode dramatisch (concentratieverlies en nog kortere lontjes).
Om bij deze waarschuwing aan te sluiten, we hebben vanaf vorige week eigen auto's ter beschikking gekregen. Nog niet allemaal, maar zo'n 20 à 25 mannen mogen zich gelukkig prijzen. Hier ben ik er eentje van (zie bijgaande foto van mijn bolide). Een leuke foto Ford Escape (waaruit weet ik nog niet), wel passend bij mijn vorige auto in Nl (ik hoef maar twee letters om te draaien). Ik had eigenlijk een worteloranje auto besteld, maar die worden hier niet geleverd. Hou het er maar op dat ik een goed WK-inzicht heb :-). De eerste rit heb ik het stervenskoud gehad. Ik had de airco op zijn laagst gezet, want de auto had in de volle zon gestaan, en tijdens de rit wist ik niet hoe ik die airco uit moest zetten. Kon ook niet uitgebreid gaan onderzoeken, want het rijden hier vraagt de volle concentratie. Het was lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. En ik ben nu dan dus ook verkouden.

De WK natuurlijk vanaf vanavond afgelopen. Ook de wedstrijd tegen Argentinië hebben we op de ambassade gezien, met natuurlijk de minder geslaagde afloop. De wedstrijd om de derde plaats werd niet op de ambassade georganiseerd, ik heb hem ook niet gezien. Na een weekje met 4 hele korte nachten en een poolparty op vrijdag lag ik er gisterenavond om 6 uur in. Even een uurtje eruit geweest om wat warms te eten en daarna weer terug. Tsja, je moet af en toe aan jezelf denken. De pesterijtjes op het werk om de verloren wedstrijd vallen mee, alleen een Libanees probeerde het vandaag. Ik heb 'm maar gelijk gegeven, want Libanon heeft toch nog nooit een finale verloren?

Dan nog de temperaturen van de afgelopen dagen (vanaf 30-06): 43-44-44-43-43-44-44-43-44-44-44-43-43-43, heel saai eigenlijk.

Tot volgende week.

Illuster gezelschap voor vertrek naar NED-ARG.

 

Op de ambassade wedstrijd kijken.

 

Mijn bolide.

 

5-1 Oranje

Hoi allemaal,

Daar ben ik weer, na een paar vrije weekjes. Ik was eigenlijk van plan gisterenavond al te schrijven, maar een veel te korte eergisterennacht noopte mij gisterenavond vroeg naar bed te gaan. Waarom zo’n korte nacht begrijpen jullie vast wel. We hebben een uurtje tijdsverschil met Nederland, dus de wedstrijd tegen CR begon hier om 23 uur en was om zeg maar 2 uur afgelopen. Daarna nog terug naar de compound, even douchen en ik lag om 3.15 uur in bed. 2 uur later ging de wekker al weer….

Wel een hele geslaagde avond natuurlijk. We zijn hier in de gelegenheid om de wedstrijden van Nederland te kijken op de Nederlandse ambassade. Voordeel: je krijgt er een buffet en er is echt bier! We zijn dus met een bus vol (25 mannen) naar de ambassade vertrokken. Allemaal in het oranje of rood-wit-blauw. Met een chauffeur die zoiets nog nooit meegemaakt had. Bus met alle gordijnen dicht, afgeschermd van de omgeving, want buitensporig gedrag wordt niet gewaardeerd, zeker niet tijdens de Ramadan. Bij het Diplomatic Quarters aangekomen naderen we de wachtpost. Normaal gesproken een strenge controle, want je wordt daar niet zomaar toegelaten. Bij het openen van het raampje van de chauffeur onthalen wij de wacht op een gigantische juichkreet.  Hij loopt weg, gaat een collega halen, die komt naar de bus, vraagt “Olanda?”, waarna een gelijke juichkreet door de bus klinkt. We mogen meteen door, geen enkel probleem.  Zo, nu op weg naar de ambassade van Costa Rica om die te gaan bezetten J.
Gelukkig ligt de Nederlandse ambassade dicht bij de ingang en zijn we er zo. Na het uitstappen nog een 100 m lopen waarbij de Belgische ambassade gepasseerd wordt. “Het is stil aan de overkant” klinkt over straat en dat klopt, want alles is er donker. Eenmaal op het ambassadeterrein is de bar zo gevonden en vloeit het blonde schuim rijkelijk. We zitten op nog ruim een uur voor de wedstrijd…. De sfeer kan niet meer kapot, het terrein wordt voller en uiteindelijk gaan we vol goede moed en in opperbeste stemming, met zo’n 200 mannen en vrouwen de wedstrijd bekijken. Zweet druppelt van het voorhoofd, want het is nog steeds ruim boven de 30 graden. Al naar gelang de wedstrijd vordert wordt het wat stiller, komen er schampere opmerkingen en neemt de spanning toe. We worden langzaam aan sneller ouder. Het bier kan de spanning niet meer temperen en de penalty-reeks wordt met angst en beven aanschouwd. Even later is de ontlading natuurlijk groot en vormen we een uitzinnige enclave in dit voor het overige weinig vrolijke land. Het feest is meteen ook afgelopen, want iedereen moet de volgende dag weer aan de slag. Dus terug naar de bus en op naar de wachtpost waar we passeren met “We worden kampioen”, een pakkende voetbaltekst ontsproten aan fantasierijke breinen. Door allemaal tegelijk op en neer te bewegen en gebruik te maken van de slappe vering van de bus, passeren we deinend de wachtpost. Op weg naar huis volgt het ene lied het andere op. Teksten kan ik niet publiceren, dat zou een totaal verkeerde indruk van ons achterlaten. Hou het er maar op dat er 25 stevig aangeschoten mannen in een bus aan het feestvieren zijn. Bij het naderen van de compound midden in de nacht moet je je voorstellen dat alles in rust is en de wachtpost van de compound op z’n qui vive. We besluiten een links-rechts beweging op te starten en ja hoor, wederom deinend naderen we de poort. Bijgaand filmpje zegt meer dan genoeg. Het gejuich begint als de deur opengaat voor de passencontrole. Ehhh, we mogen meteen door.
Nou, dat was het verslag van een enerverende avond. Woensdagavond gaan we weer, zelfde tijd, zelfde plaats, even checken of de buschauffeur ons nog wil rijden.

Waar ik vandeweek bij toeval tegenaan liep was een integrale samenvatting van de wedstrijd Nederland-Mexico, met een soort Jack van Gelder. Ik heb even een paar stukjes opgenomen (overtreding op Robben en de penalty). “Gallas” betekent zoveel als “afgerond, klaar”.

Volgende week ga ik wat schrijven over de Ramadanbelevenissen, want we wonen per slot van rekening in een streng Islamitisch land. En even terugkijken op de vakantie, want ook daar is een hoop gebeurd.

Tot volgende week.

 Daar woon ik.

Kantooraankleding

Overtreding op Robben met Jack van Gelder Arabia.

 

Penalty Huntelaar met wederom Jack van Gelder Arabia.

 

Passage grenspost Diplomatic Quaters.

 

We worden kampioen.

 

Passage wachtpost compound - einde schoolreisje