7-3 Het laatste verhaal

Vandaag het laatste verhaal. Wat later dan de bedoeling was maar de laatste dagen in Riyadh waren hectisch en mijn hoofd liep een beetje over. Continu bezig met afronden, spullen verzamelen, opruimen, inpakken, gaat mijn vlucht wel door want Lufthansa zou gaan staken, etc.

Inmiddels ben ik weer terug in Nederland en ben ik aan het bijkomen van alle drukte van de laatste week. Even 2 dagen vrij voordat ik weer begin met werken in Nederland. En dus nu even tijd om mijn laatste verhaal te schrijven.

Dat laatste verhaal begint bij het einde van het vorige verhaal, het opruimen van de afvalberg. 10 kliko’s heb ik er mee weten te vullen. De kliko van de buurman een aantal dagen stiekem ingepikt (Paul bedankt) en na 5 dagen was alles weg. De reacties op het verhaal waren geweldig, van psychotische, potentiële crimineel tot aan “nu wordt het echt tijd om thuis te komen”. Ik heb er gelukkig niet tot de laatste dagen mee gewacht om een en ander op poten te zetten, ik zou het nooit gered hebben. Het was wel raar om de laatste dagen bijvoorbeeld een leeg emmertje yoghurt weg te gooien zonder het eerst af te wassen. Je houdt er toch een tic aan over.

Goed, het is voorbij, ik ben weer terug in Nederland. Nee, ik kijk niet met weemoed om. Ik heb mooie dingen in Riyadh beleefd en veel bereikt, niet genoeg naar mijn zin, maar het is goed dat het voorbij is. Het leven op het werk is ernstig pittig te noemen. Dit komt niet door de zes dagen 10 uur per dag, maar wel door de niet aflatende stroom geluiden in een akoestisch erbarmelijke omgeving. Nooit enig moment stilte om je heen of iets wat op rust lijkt. Altijd pratende mensen waarbij zelfs een gesprek op 20 m afstand als geluid nog stevig bij je binnenkomt. Een café is er niets bij, alleen dan zonder muziek.

Het project is gigantisch groot, in een omgeving en cultuur die we geen van allen goed kennen/kenden. De lokale cultuur van staatjes binnen de staat, maar ook de cultuur van onze partners in het project. Bijna allemaal harstikke aardige mensen, maar gebonden aan hun eigen cultuur. Dat hebben Nederlanders natuurlijk ook, maar ik denk dat ons aanpassingsvermogen wat groter is dan van menig ander cultuur. In ieder geval al het herkennen dat er verschillen zijn, is een eerste stap. Zo heb je de Spanjaard met zijn ego, er kan absoluut niets besloten worden zonder Spaanse bemoeienis, zonder dat het zijn besluit wordt en bij menigeen ook als zodanig verkondigd wordt. En aan de andere kant menig Koreaan die grote moeite heeft verantwoording te nemen voor zijn werk als niet alle risico’s uitgesloten zijn. De vrees dat zijn Koreaanse baas in verlegenheid gebracht wordt als verstrekte informatie, buiten zijn eigen schuld, niet blijkt te kloppen.

Het cultuurverschil met Saudi Arabia zelf is natuurlijk enorm groot. Maar waar ik daar in het begin best wel tegenop zag, is me dat 100% meegevallen. Het is me opgevallen dat de Saudiërs zelf zeer respectvol en tolerant zijn (zolang ze maar niet in een auto zitten) ….voor mensen uit de Westerse wereld. Maar kom je uit de Filipijnen, India of Pakistan dan sta je onder aan de ladder en heb je te maken met neerbuigendheid. De mensen uit die landen gaan er ook automatisch vanuit dat ze je moeten dienen en dat stuitte me weleens tegen de borst. Maar daar mag je dan niets van zeggen, want boodschappen inpakken is hun werk, daar krijgen ze een habbekrats voor betaald en als jij dat zelf wilt doen zijn zij werkloos. Oplossing: geef ze een fooi. Niet gebruikelijk, ik weet niet of het officieel mag, maar sinds ik het een Saudi heb zien doen, deed ik het standaard ook. En dat leverde dan weer een blij gezicht op. Met name die keer dat ik bij de benzinepomp 40 SAR betaalde en een gebaar maakte dat ik geen wisselgeld hoefde. De man keek helemaal verheerlijkt. Bijna 10 SAR fooi, waarschijnlijk een ruime verdubbeling van zijn uurinkomen. Maar dan ook weer een andere keer dat ik ondanks gebaar al het wisselgeld terug kreeg waarna ik pas een fooi kon geven. Was het angst om van diefstal beschuldigd te worden of ongeloof over de grootte van de fooi? Het resultaat was een in ieder geval een man wiens dag niet meer kapot kon.

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar en de rol die Strukton heeft op het project dan kom ik tot de conclusie dat we het als Nederlanders nog lang zo gek niet doen. Een deel van onze opdracht was/is het opdoen van internationale kennis en ervaring en te leren van internationaal management, maar het blijkt dat op veel vlakken wij anderen wat kunnen leren. Met name op het gebied van plannen, omgaan met stakeholders, baselinen, risico gestuurd ontwerpen en resultaatsgerichtheid lopen we voor.

Als ik terugkijk op mijn leven op Albustan Village dan kenmerkt zich dat door af en toe een keertje op niveau (J) badmintonnen met Giusti en vele uurtjes op vrijdag bij het zwembad. Uitrusten, zonlicht en derhalve vitamine D absorberen en daarnaast een beetje bijkleuren. En eerlijk is eerlijk, een keer wat anders zien dan abaya’s is ook niet verkeerd. In mijn appartement heb ik zeer weinig gedaan aan personificatie, maar had ik wel een paar spulletjes die steun voor me waren. In de bijgaande fotocollectie een weergave daarvan. Kleinigheden, maar o zo belangrijk als je ver van huis bent. Dank aan allen die hieraan meegewerkt hebben (de etenswaren heb ik geconsumeerd, mochten die gemist worden).

Als hoogtepunten van afgelopen jaar qua sfeer kunnen genoemd worden, de poolparty in juli (Ronald dank je voor het perfect idee en uitvoering), de WK-wedstrijden met het gezamenlijke busvervoer naar de ambassade en mijn verjaardag in februari waar met behulp van Pascal en Alexander het thuisfront “aanwezig” kon zijn. Niet heel erg veel sfeervolle hoogtepunten, mede veroorzaakt door het strakke wekelijkse ritme en de vermoeidheid.

Voor mij persoonlijk houdt het internationale gebeuren nu op. Qua werk kan ik het internationale niveau aan, die test heb ik doorstaan, maar het missen van het gezinsleven en de rol die je als vader voor het thuisfront hebt, hebben mij doen besluiten terug te keren naar het thuisfront. Ik had thuis ook afgesproken dit in principe voor een jaar te doen en alleen tot verlenging over te gaan als zowel het thuisfront als ik het wel best zouden vinden als ik niet thuis zou zijn. Teken aan de wand natuurlijk als dat het geval zou zijn.

Rest mij nog wat over de blog zelf te vertellen. Velen van jullie hebben mijn verhalen gelezen, in het begin heel veel supporters langzaam afnemend tot zo’n 30 trouwe volgers. Na de oproep van Hettie een uitschieter voor het verhaal van vorige week. Ik kan niet zien wie er gelezen hebben, alleen uit welk land en met wat voor soort besturingssysteem op de computer. Er blijken zelfs Polen, Canadezen, Fransen, Spanjaarden en Oekraïners meegelezen te hebben. Al met al goed bezocht, dus een reden om iedere week weer te schrijven. Hartelijk dank aan alleen die de moeite hebben genomen de materie tot zich te nemen.

Dat was het dan, ik ga stoppen met de verhaallijn. Onder aan het verhaal traditiegetrouw weer wat foto’s  uit de actualiteit. Ik wil mijn verhaal eindigen met een oneliner die ikzelf bedacht heb tijdens een cursus vorig jaar toen de hele afweging van het wel of niet gaan ter sprake kwam. En voor nu in een zin de reden van terugkeer.

Thuis voor het gezin, thuis in het gezin!

Relikwieën in huis.

Blad van de klimop van de buren, geoogst vlak voor vertrek in oktober 2013.

 

Bhoedistisch geluksmedaillon van Seya en Joke.

 

Ansichtkaarten - 3 weken onderweg, maar aangekomen.

Groepsfoto van Strukton Engineering 2013.

 

Breinmassage.

 

Lichtpuntje.

 

Persoonlijke noot van Hettie.

 

Daar ligt mijn hart!!

 

 

 

Terugkomst.

Terugkomst op Schiphol - de afvalselfie doet zijn intrede - let op, trendsettend.

 

Voor de herinnering.

 

Compound oktober 2014 - een groot verschil met oktober 2013. 

Galerij, entree appartement.

 

En natuurlijk het appartement zelf. 

 Slot.

 

  Blad van de klimop van de buren, geoogst dag van thuiskomst oktober 2014.

7-2 Afvalrace

Wat ga je doen als je tevoren weet dat je een jaar weg van huis zult zijn en dat je alleen in een appartement zult wonen? Niemand om verantwoording aan af te leggen, maak ik er een zootje van dan zit ik er zelf in, houd ik het een beetje netjes dan heb ik daar profijt van. 1 keer per week komen de schoonmakers, die zie ik nooit, maar als ik op maandagavond mijn flat binnenkom, weet ik dat ze geweest zijn. Standaard de deur maar 1 keer in het slot gedraaid, keukenspulletjes op een andere plek, wc deur open, salontafel verplaatst, nachtkastje verschoven, badmat een kwartslag gedraaid en wasmand dichtgedaan. Iedere week hetzelfde, maar dat denken zij waarschijnlijk ook. Oh ja, ik kan ook nog zien dat er schoongemaakt is J.

Het plannetje dat een jaar geleden in mijn brein ontsproot hebben ze de eerste 2 weken gedwarsboomd, waarop ik betere maatregelen moest treffen om het te laten slagen. Dat wil zeggen, heel consciëntieus iedere zondagavond opruimen, voorkomen dat de schoonmakers mijn kunstwerk als afval zouden blijven beschouwen. Ja, want afval is het, daar geef ik ze gelijk in. Maar menig kunstwerk is door de ogen van een cultuurbarbaar afval, terwijl de kunstenaar en kunstkenners er een andere visie op nahouden. Ik heb zelfs de laatste maanden de tweede slaapkamer op maandag afgesloten om te voorkomen dat een overijverige werknemer een voortijdig einde aan mijn project zou maken.

Vandaag wordt het wereldkundig, vandaag ziet mijn kunstwerk daglicht. Eindelijk, ik ben er lang mee bezig geweest, met het verzamelen althans, en ik heb er lang naar uitgekeken om het te kunnen realiseren. Na vanavond ga ik meehelpen het als afval af te voeren, waar overigens nog menig kliko voor nodig zal zijn.

Het opbouwen was niet direct succesvol, vele meters door mijn flat lopen sjouwen om alles tentoon te kunnen stellen. En verplaatsen was dan nog niet alles, er moest ook nog geassembleerd worden en een juiste compositie bedacht. Tijdens het opbouwen ging het een keer mis toen ik de wetten van de stabiliteit tartte en verloor. Ik had een zogenaamd instabiel evenwicht gecreëerd, dus een evenwicht dat berust op toeval. Met een donderend geraas en gerinkel donderde de toren waaraan ik aan het werk is in elkaar. Gevolg (zie de foto)…glas door de hele flat, tot aan de voordeur 10 meter verderop. En ik stond er middenin…op mijn sokken. De rest van de avond bezig geweest de puinhoop op te ruimen. Onder mijn bank moet ik het nog doen, ook daar nog volop glas. Overigens fijn om te merken dat er niemand even kwam vragen wat er aan de hand was…het kabaal moet toch deuren verderop nog te horen zijn geweest.

Maar wat was ik dan aan het doen? Mijn plannetje was het een jaar lang verzamelen van al het droge afval dat je produceert als je in je uppie bent. Ik was benieuwd hoeveel ik nou zou produceren, niet kunnen produceren, want dan zou je bewust afval gaan creëren, maar gewoon wat er overblijft van een “normaal” huishouden. Zie het filmpje en de foto’s voor het resultaat. De puinhoop werd veroorzaakt door het in elkaar lazeren van mijn toren bierflesjes, 14 stuks gesneuveld en verspreid over de vloer. Op en onder de bank en zelfs bovenin de toren yoghurtemmertjes vond ik nog glas.

Een klein overzicht van mijn productie en ook wat ik dus geconsumeerd heb gedurende een jaar of beter gezegd de 40 weken dat ik hier ben geweest:

-        125 kilo yoghurt verdeeld over ca. 60 emmertjes en bakjes;

-        40 liter bronwater uit ca. 25 flessen;

-        15 liter 7-up uit 6 flessen;

-        5 liter fanta uit 2 flessen;

-        25 liter cola uit 12 flessen;

-        slechts 6 liter melk;

-        48 eieren;

-        25 blikken bonen, sterkte voor de volgende bewoner van mijn flat.

-        28 pakken cruesli, het duurde even voordat ik de lekkerste gevonden had.

-        7 kilo dadels, ook daar heeft het even geduurd voor de juiste smaak gevonden werd.

-        13 blikjes koffiemelk;

-        70 liter vruchtensap variërend van normale tot zeer exotische smaken (van orange met pulp en lemon tot kiwi-lime, lemon-honey-ginger, orange-carrot, orange-peache en orange-ananas). Ik moet eerlijk bekennen dat ik een paar keer overstag gegaan ben door de kleur van het goedje. Bv. de kleur orange-carrot was onweerstaanbaar, maar het smaakte als sinaasappelen uit een put.

-        5 kg suiker verdeeld over 7 doosjes;

-        4 potten chocopasta;

-        25 zakken chips (niet op de foto, decoreerde te moeilijk);

-        2 potten zilveruitjes en augurken (bah, wat waren ze vies, maar ja je bent verslaafd of je bent het niet);

-        5 tubes tandpasta, 5 bussen scheerschuim, 20 flessen shampoo;

-        5 kilo waspoeder.

 

Nou, dat was wel zo’n beetje het zwaartepunt, voor de rest kijk maar naar de plaatjes en de video.

Tot volgende week…het laatste hoofdstuk.

Avalvideo.

 

Opgeslagen in 3 kasten - kast 1 - de grote flessen-kast

 

Kast 2 - flesjes, pizza's, yorhurtemmertjes.

 

Kast 3 - alle andere zooi.

 

Ravage - 14 flesjes naar de andere wereld

 

Tadaaaaa

 

Tadaaaa

 

 

Detail

 

Detail 

En de buuf was er ook.

Vruchtensap.

Detail

Detail

Detail

Bijna alles tegelijk - alles tegelijk paste niet op de foto.

Rare man voor het raam.

 

7-1 de laatste ronde vangt aan

Dat meezitten uit mijn vorige bericht is niet echt gelukt. In totaal ben ik 4 keer bij het visumbureau geweest alvorens ik mijn nieuwe visum had. Het verkrijgen van een visum voor Saudi Arabia is dan ook een ingewikkeld proces. Het begint er mee dat je op afspraak met een hele hoop papieren langs moet komen op het visumbureau in Den Haag. Welke papieren precies wil wel eens van tijd tot tijd variëren en ook de toegestane geldigheidtermijn ligt niet eenduidig vast. Een van de basisvereisten is een uitnodiging van een lokale sponsor uit de KSA. Die sponsor hoeft daar bijzonder weinig voor te doen en krijgt voor iedere brief een hele hoop pecunia. Het enige dat ie moet doen is de juiste brief op aanvraag uit Nederland op het gewenste moment te versturen. Die brief bleek deze keer het struikelblok. Bij het eerste bezoek bleek de brief er niet te zijn, bij het tweede bezoek bleek het om een verouderde brief te gaan en pas bij het derde bezoek was alles in orde. Spannend was het of het visum nog op het juiste moment zou arriveren, want het visumbureau zou een weekje dichtgaan i.v.m. de Saudische vakantieperiode. Nou het is gelukt...vóór de vakantie en pas afgelopen vrijdag ben ik in het vliegtuig gestapt.
De vliegreis werd een hele onderneming. Door de mist in 020 en Parijs trad er een behoorlijke vertraging op, waardoor ik pas in Parijs landde op het moment dat het toestel naar Riyadh net vertrokken was. Na enige discussie met de helpdesk in Parijs en mijn voorstel of er nog andere mogelijkheden waren om in Riyadh te komen zonder Air France, werd ik omgeboekt naar Qatar Airways naar een vlucht die me via Doha naar Riyadh zou brengen. Ik zou dan wel wat later in Riyadh aankomen, i.p.v. 21 uur 's avonds pas om 2 uur 's nachts. Mijn koffer zou meteen met me meereizen. Dat laatste leek me sterk omdat bij de normale verbinding naar Riyadh bij AF de kans al 50% is dat de koffer niet op tijd aankomt. Maar goed, ik kon mee. Blijkt Qatar Airways een prima maatschappij te zijn. Uitermate goede verzorging aan boord, genoeg te eten en genoeg bier. Na een hele rustige vlucht geland in Doha en een uurtje later met een spiksplinternieuwe Boeing 787 naar Riyadh. Wat een luxe toestel. Heel ruim opgezet, prettig verlicht en geen zonneschermpjes meer voor de ramen, maar in 5 standen automatisch verduisterbaar glas. Bij aankomst in Riyadh bleek mijn koffer er inderdaad niet te zijn. Het bezoek aan de bagageclaim duurde ruim een uur, waarbij ik niet de traditionele bagagesticker kon laten zien, maar alleen maar een uitgeprint kaartje van de automatische bagage-afhandeling op Schiphol. Dat hadden ze nog nooit gezien. Ik moest 5 keer uitleggen waar ik vandaan kwam, hoe ik gereisd was en waarom mijn koffer of met AF of met QA aan zou komen. Vervolgens werd een eindeloos verhaal getypt, waarbij me meerdere keren verteld werd dat het puur good will was dat ze mijn gegevens noteerden. Ook nog geen Saudisch telefoonnummer, dus het zou waarschijnlijk allemaal niet goedkomen. Dat bleek reuze mee te vallen, want gisterenavond om half elf kreeg ik een sms of ik mijn koffer af wilde komen halen in Riyadh. Vandaag heb ik 'm opgehaald...bij de internationale terminal...gewoon meegekomen met AF op de volgende vlucht. Overigens vandaag zeer vriendelijk en behulpzaam personeel op het vliegveld. Ik heb wel het kastje en de muur gezien en zowat een 4-daagse afstand afgelopen, maar iedereen was uitermate vriendelijk. Zal wel met mijn uitstraling te maken hebben :-).
Vandaag ben ik weer aan het werk gegaan, na gisteren eerst eens fatsoenlijk te hebben bijgeslapen. Het is rustig hier op dit moment. De Hadj wordt op dit moment gevierd en dat betekent dat iedereen minimaal 4 dagen vrij is. Overheidsorganen 2 weken geloof ik. Op de weg is het rustig, op het werk ook. De Spanjaarden en Koreanen hebben besloten hun personeel verplicht verlof te laten hebben gedurende deze dagen, Strukton echter niet, zodat we gewoon kunnen werken. De delegatie is echter wel behoorlijk uitgedund. We zijn met zo'n 20 man verdeeld over 5 zalen. Het is echt een verademing. Geen gekakel, geen ondefinieerbare aroma's en...maar een heel beperkt aantal e-mails. We gaan voorstellen of de anderen niet vaker gezamelijk op vakantie kunnen gaan.
Qua weersomstandigheden is het ook hier herfst geworden. Dat wil zeggen, de temperatuur loopt terug, nog maar zo'n 35 graden i.p.v. ruim 40 en 's nachts koel met 22 graden i.p.v. 30. De dagen worden korter, vergeleken met Nederland ga ik 's avonds al weer in het donker naar huis. 's Ochtend is het echter nog steeds ruim dag. Dat was ook hetgeen me in Nederland de afgelopen 2 weken het meeste moeite kostte, 's ochtends vroeg opstaan. Op de tijd die ik hier gewend ben op te staan (5.30 uur) was in het Nederland nog aardedonker.

Dat was het weer voor nu. Oh ja, nog een klein dingetje en zeker niet onbelangrijk. Ik ben mijn laatste periode ingegaan in Riyadh. Op 22-10 vlieg ik voor vast terug naar Nederland. Door al dat visumgedoe wordt de laatste periode dus een hele korte. Nog 2 verhaaltjes te gaan en dan zit het avontuur Riyadh erop. Wel raar, het jaar is alweer voorbij. Maar ik ben blij terug naar huis te kunnen, ik ga daar in mijn laatste verhaal wat meer over schrijven.

De temperaturen ga ik achterwege laten, het is niet zo spectaculair meer.

Tot volgende week.

19-09 op weg naar Nederland, onderweg gezelschap van een ander vliegtuig, "dichtbij". 

Aankomsthal in Doha, Qatar, pure rijkdom.

Hadj in Riyadh, verlichte "bomen" op de viaducten.

Let even op de stoeprand, dagelijkse praktijk.

Schril contrast in kleurloze wijken.

Billboard.

Er staat: "We zijn op weg naar de toekomst".

6-3 verkeer en nog wat

En het verhaal gaat nog even verder over de auto’s. Een dankbaar onderwerp, eigenlijk niet zozeer de auto’s als wel het verkeer. Ik ben nog steeds niet uitverbaasd hoe dat hier allemaal werkt. Een week verder en de Spaanse collega heeft nog steeds zijn auto niet terug. Nu werkt (J) het hier zo dat je een lokale vertegenwoordiger mee moet nemen als je iets van een overheidsdienst iets gedaan wilt krijgen. Zo ook als je naar de politie moet. Ook wel handig i.v.m. de taalbarrière. De lokale vertegenwoordiger heeft inmiddels wel ontdekt waar de auto zich nu in Riyadh bevindt, maar dat wil nog niet zeggen dat ie morgen al terug is. Het "buhkra-inshallah"-principe is hier van toepassing, beter bekend als "mañana mañana".

Vandeweek was ik zelf ook aan de beurt. Niet met een bekeuring maar ik kreeg onderweg bezoek van een Arabier die bij het invoegen op een lokale weg hoogstwaarschijnlijk alleen over zijn schouder aan het kijken was en mij over het hoofd zag. Gevolg: een buts boven mijn achterspatbord. Nu geldt hier het principe dat als je als expat een aanrijding krijgt je sowieso schuldig bent, want je hebt er zelf voor gekozen in dit land te vertoeven en de lokalen woonden er al. De Arabier was hier blijkbaar niet van de op de hoogte, want hij wilde zo snel mogelijk weg. De tijd die ik nodig had om een telefoontje met het hoofdkantoor te plegen kon ik hem nog tegenhouden, maar na het uitwisselen van de  telefoonnummers en stiekem snel een foto van zijn kentekenplaat, was ie weg. En gelukkig…geen politie. Dat was voor mij dan ook wel weer prettig. Wel een raar idee dat je je beste vriend moet proberen te ontlopen. Voor de rest wordt het verzekeringswerk, gelukkig had ik 2 getuigen aan boord, ook expats, zullen wel niet geaccepteerd worden mocht het nodig zijn.

Op metrolijn 4 is er nu ook een vertegenwoordiger aangeschoven die de elevated stations gaat doen. Dit houdt voor mij in dat ik me nu alleen nog maar hoef bezig te houden met de elevated stations van lijn 6, in totaal 5 stuks. Waarom deze wijziging doorgevoerd is weet ik niet, mij is niets gevraagd en ik heb de wijziging via via vernomen. Ik heb het idee dat het te goed ging met de stations en dan wil er altijd wel iemand meeliften. Succes kent vele vrienden, zei hij vol zelfvertrouwen. Mijn counterparts bij de ontwerpende partij waren echter niet zo blij. Ze slaakten een grote zucht. Kink in de kabel in een team dat goed liep. De nieuwe man komt uit Korea en blijkt al een paar woorden Engels te kunnen: “yes, no, monning, kestion”. Een overleg met de opdrachtgever dat deze week gecancelled was zonder dat wij daarvan op de hoogte waren, resulteerde in een trip voor nop en tijdens de terugreis maakte de beste man een typerende opmerking. Ik geef keuze uit 3 mogelijke antwoorden (vertaald): 1. Shit, daar gaat onze kostbare tijd, die hadden we wel beter kunnen besteden, 2. Dit was eens maar nooit weer, 3. Nu mis ik mijn middagslaapje. De tijd gaat nu in…. Uit interesse, ik ben nou eenmaal sociaal ingesteld, probeerde ik in de auto een gesprek met hem aan te knopen en vroeg waar hij nu Riyadh woont (Where do you live in Riyadh?). Het eerste antwoord was “yes”. Enfin, 2 kilometer verder had ik mijn vraag aan hem uitgelegd. Ik heb het even gecheckt bij de Engelsen die ik tevens in de auto had, maar mijn Engels was ruim voldoende duidelijk naar hun mening. Nou goed, sterkte maar weer. Komt wel goed schatje.

Gisteren zijn we met een paar man naar de shishashops geweest. Een collega wilde er eentje aanschaffen en had deskundig advies nodig. We hebben ons wederom staan vergapen aan duizenden verschillende waterpijpen, ook met hele leuke slangen in boa-uitvoering. Er zijn er zelfs met Real Madrid of Barcelona-logo's erop, gekkigheid. Op straat werden we onaangenaam verrast door de plotselinge aanwezigheid van een heuse schorpioen, een zwarte. Niets gebeurd hoor, maar toch loop ik nu met de kriebels rond. Goed mijn schoenen uitschudden voor ik ze aantrek en mijn bed opschudden voordat ik erin kruip. Eigenlijk hoef ik me daarover geen zorgen te maken, want er is geen beest die dat territorium overleeft. Maar al met al was het rare gewaarwording. Ze zitten hier dus wel. Helaas geen foto, want hij verstopte zich onder een auto. Ik vond het zomaar prettig dat ik geen slippers aanhad, maar gewoon dichte schoenen.

Dat was het weer voor deze week en volgende week. Ik moet weer even het land uit voor een visumvernieuwing. Dat houdt in dat ik dinsdag naar Dubai vlieg voor werkoverleg aldaar met een onderaannemer en vrijdagnacht doorvlieg naar Nederland. Dan naar het visumbureau en als het meezit ben ik op 26 of 27 september weer present. En dat wordt dan mijn laatste periode….

Temperaturen vanaf 05-09-2014: 42-43-43-42-41-40-41-41. Het is nu al zolang warm geweest dat er geen koud water meer uit de kraan komt.

Buts in de auto.

 

Staaltje luchtvervuiling (en dat al om 6 uur).

Wilde hond vlakbij de compound.

(die kleine staat veel verder weg, lijkt net op ie opgegeten wordt)

 

6-2 auto's

Om het verhaal van deze week te beginnen keer ik nog even terug naar de vorige week. Ik was natuurlijk een tijdje weggeweest uit Riyadh en toen ik 's ochtends naar mijn werk wilde gaan kreeg ik de auto niet open. Geen enkele reactie op de sleutel, volledig levenloos. Ik kon er niet in. Batterijtje op dacht ik bij mezelf. Pas 2 weken mee gereden, autosleutel in huis laten liggen in Riyadh, het leek me niet waarschijnlijk, maar ze zullen bij de garage wel een lege batterij erin gedaan hebben. Ik had wel gezien dat de auto met een normale sleutel geopend moest kunnen worden, maar die had ik niet, vast de reservesleutel gekregen. Wat een vooroordelen, niet waar?. Gelukkig zag ik in de verte net een collega vertrekken en na een telefoontje kon ik meerijden naar kantoor. Dan maar even halverwege de dag de auto van een collega lenen en een batterijtje gaan scoren was mijn gedachte. Op het werk het probleem uitgelegd, sleutel laten zien en laten zien waar het batterijtje zat. Terwijl ik daar mee bezig was ging er zomaar ineens nog een klepje op de sleutel open en jawel, daar kwam de normale sleutel tevoorschijn. Goed, ik 's ochtends op pad voor een batterijtje, maar terwijl ik daarvoor op pad ging, kwam het in me op dat ook weleens de accu van de auto leeg kon zijn. Je weet wel, kofferbaklampje blijven branden. Dus ik terug naar de compound, sleutel proberen en jawel hoor, ik kon erin. En nog beter, de auto wilde ook nog starten en nog veel meer beter, hij ging ook weer electronisch op slot met sleutel. En weer open, dicht, open, dicht, open, dicht. Een zucht van verlichting. Blijkt er een slaapstand op te zitten. Als de auto lange tijd niet gebruikt wordt, schakelt de sensor waarmee de sleutel gedetecteerd wordt uit. Om te voorkomen dat de accu leeg raakt..... Maar wie weet dat nou? Wie gebruikt zijn auto nou weken niet? Goed, hij het dus weer. Vooroordelen neem ik terug.
Vandeweek moest ik overdag op pad met het karretje. Had ie in de zon gestaan, dus bloedheet binnenin. Brand ik eerst mijn vingers aan het stuur, vervolgens mijn wenkbrauwen aan mijn zonnebril en daarna weer mijn vingers aan een flesje water dat ik in de auto heb liggen voor het geval je met panne komt te staan. Gelukkig een goede airco aan boord. Had ik overigens al verteld wat een liter benzine hier kost? Ja? Dan nog maar een keer, want we blijven lachen. Voor een halve Riyal per liter zijn we klaar, een tank gaat vol voor 30 Riyal.....6 Eurietjes. We rijden wel 1 op 8 à 9 en degene met een Ford Explorer 1 op 3 à 4!!

Op Google Earth heb ik ontdekt dat er zeer recente foto's staan van de compound en eigenlijk van heel Riyadh. Datum 10-06-2014! Bijgevoegd een afdruk ervan. Duidelijk waarneembaar de ingangspartij van de compound en de chicanes die we moeten rijden om binnen en buiten te komen. Om te laten zien in welke omgeving we zitten heb ik wat filmpje toegevoegd als je wegrijdt van de compound (startend met de chicanes) tot en met een stukje snelweg. 5 filmpjes, speel ze achter elkaar en je krijgt de indruk van de Riyadh Outlet. Autobanden, bankstellen, isolatiemateriaal, allemaal in de aanbieding. Ik zie er ook met enige regelmaat een serie vrachtwagentjes staan die iets staan te lossen. Ik kon tot dusver nooit precies ontdekken wat, maar vandeweek heb ik ben ik erachter gekomen. Tot mijn grote verbazing, het past helemaal niet in deze stad, zag ik onlangs een veegwagentje vlak bij ons kantoor rijden. Jawel, een echt veegwagentje, een beetje de welbekende druppel op de gloeiende plaat. Tsja en toen zag ik zomaar een overeenkomst met de vrachtwagentjes vlak bij de compound....
Het invoegen op de snelweg gebeurt vanuit de berm. Er zijn ook normale opritten, maar dit is nou eenmaal veruit de snelste weg. Ik doe het veilig hoor, auto heeft ruim voldoende power. Aan het einde van het laatste filmpje zie je wat wegbeheer hier inhoudt. Reeds 2 maanden geleden heeft een vrachtwagen het verkeersbord boven de weg geramd!! Tevens een beeld van het vervoer van personeel. Een ander voorbeeld (niet gefilmd) van een collega die op de snelweg een vrachtwagentje zag rijden met daarop een bank, daarop nog een bank, daarop nog een bank en daarop zat een man. Een pickup wagentje met 9 mannen voorin (voorste bank 4, tweede bank 5 naast elkaar) en nog een stuk 15 in de bak is ook heel gewoon.
Aan het begin van de week beleefde een Spaanse collega nog een stunt. Hij reed in de wijk waar we zitten in een straat een klein stukje tegen de richting in. Dit is heel normaal voor Saudies, je moet ook altijd in een eenrichtingsstraat even de tegengestelde kant opkijken alvorens je de straat inrijdt. Hij had echter de pech een politie-agent tegen te komen. Oeps. Paspoort en rijbewijs inleveren en hij moest volgen. 500 m verderop moest hij zijn auto in de berm van de snelweg parkeren, kreeg hij zijn paspoort en rijbewijs terug en moest ie zijn autosleutel inleveren. Neem maar een taxi. Hij moest zich de volgende dag op het politiebureau melden. Daar aangekomen eerst lange tijd wachten, vervolgens naar kamertje 3, daarna kamertje 6, 8, 2, 7, 5, 9 waarna hij een brief meekreeg waarmee hij zijn auto bij het depot op kon gaan halen. Die brief heeft hij eerst laten lezen aan onze HRM, een Saudi. Het blijkt dat de voorwaarden in de brief dusdanig zijn, dat het verstandig is de auto nog niet op te halen. Ik ken die voorwaarden niet, maar de Spaanse collega heeft bijgeleerd.
Tot slot nog een autoverhaal, druk deze week. Ik wilde gisteren vanaf het hoofdkantoor naar een van de andere kantoren in de stad en toen ik weg wilde bleek ik geblokkeerd te zijn door een auto van de opdrachtgever, zonder dat er een chauffeur te bekennen was. Nu is toeteren asociaal, maar gebruikelijk hier, dus ik drukte mijn claxon zo'n 15 seconden in. Daarna kwam er iemand aangestormd, "sorry, sorry, sorry", mooi chauffeur gevonden. Auto bleek op slot en hij klopte op zijn broekzakken...geen sleutel. Hij terug naar binnen, 2 minuten laten terug..."key is in the car and somebody locked it". Hij kreeg meteen hulp van een derde die als een konijn uit een hoeg hoed ten tonele verscheen, met een schroevendraaier en een stuk ijzerdraad. De schroevendraaier werd tussen de daklijst en autodeur gezet waardoor het stuk ijzerdraad naar binnen kon om van binnenuit de deur open te kunnen krijgen. Draad te kort, dus dichter bij de spiegel nog eens geprobeerd. Ik zag 2 deuken in de daklijst zitten, vervolgens sprong de glazen sierstrip langs de voorruit kapot (foto) en na zo'n 15 minuten proberen hadden ze 'm open. Auto flink beschadigd, niet geheel waterdicht meer want de rubbers waren ook beschadigd. A je to buur. Maar goed, ik kon weg, vroemmm.

Dan nog een laatste anecdote. De eerste Koreaan is met een winterjas aan op het werk verschenen. Hij heeft het binnen te koud. Gaat wat worden met die jongen.

Temperaturen van de afgelopen week (vanaf 30-08): 42-43-43-42-41-42-42.

Tot volgende week.

Compound overview 

Beroemde plaatsen.

Compound ingang met chicanes.

Routes Touristique

Filmpje 1

Filmpje 2

 

Filmpje 3

 

Filmpje 4

 

Filmpje 5

 

Buurman en buurman aan het werk.

 

A je to buur!

6-1 vakantie weer voorbij

Hoi allemaal,

Een aantal weken verder, de zomer bijna voorbij en daar ben ik weer. Eventjes er lekker tussenuit geweest. 2 weekjes Schotland, 2 weekjes thuis en ik ben helemaal bijgekomen. Was ook wel nodig. Genieten van de aanwezigheid van het gezin en ik hoop dat ze ook van mij genoten hebben :-).
In Schotland lekker gewandeld én gevist. Met bijzonder goed resultaat. Vanaf de kant zo'n 65 makrelen, 4 hondshaaien, 2 kabeljauwtjes, 1 zeeforel, een stuk of wat polak, een flinke krab en 75 kilo wier binnengehaald. Daarnaast duizend midgies verpletterd en door nog zo'n 10 miljoen broertjes en zusjes daarvan aangevallen. Ik krijg er al weer jeuk van, brrrr. Het verblijf was prima, een mooi land en als je wat meeneemt om die kleine rotbeestjes onder controle te houden, dan is het verblijf aangenaam. Als ervaren bergwandelaars hebben we natuurlijk ook de Ben Nevis (hoogste berg van GB) beklommen, die lag in onze achtertuin en mochten we natuurlijk niet overslaan. 5 dagen erna kon ik weer normaal lopen. Goeiedag wat een aanslag op spieren en gewrichten. Gelukkig hadden ook de mannen er last van, zodat Hettie en ik het niet helemaal aan de naderende 50 toe hoefden te schrijven.
Een van de meest aangename ervaringen dit jaar was wel de temperatuur. Pakweg 30 graden koeler dan hier en dat beviel me uitermate goed. Kortom, prima weer. Niet een dag helemaal droog, maar zoals ze in die contreien plegen te zeggen "If you don't like the weather, wait 10 minutes". En zo is het echt.

Bij terugkomst in Riyadh was de stad in zijn oude doen teruggekeerd. De Ramadan al ruim voorbij, de vakanties ook, de dagelijkse files weer terug en de restaurantjes om 's middags te kunnen lunchen, weer open. De koffie/lunchruimtes op het werk zijn weer opgeheven en eenieder nuttigt weer een en ander achter zijn bureau.
Voor de collega's die hun gezinnen wilden laten overkomen en daar al sinds vorig najaar naar uitkeken, zijn eindelijk betere tijden aangebroken. Dat wil zeggen, de gezinnen zijn er. Nu maar hopen dat ze allemaal hun draai weten te vinden. Alleen hier heen gaan is een hele stap, maar met je gezin vertrekken is een paar stappen extra. De kleine smurfen vinden hun draai wel, maar voor de eega's lijkt het mij een stuk lastiger.
Het weer hier is nog steeds ongekend heet, alhoewel het ergste er inmiddels af lijkt te zijn. 2 weken geleden werd de piek van 45 graden bereikt, inmiddels zit het weer op 43 en de vooruitzichten zakken naar de 40. Het heeft hier onlangs ook nog eventjes geregend en volgens een van onze chauffeurs was dat een absolute zeldzaamheid...regen in augustus...zoiets als een witte kerst bij ons. Er zijn de laatste tijd wel meer wolken en daaraan kun je de aankomende verandering van het seizoen zien aankomen. In juni en juli waren alle dagen steevast wolkenloos. Vandeweek passeerde 's avonds ook nog een zandstormpje. Zomaar ineens gierde de wind om mijn flat en aangezien ik nog in de regenmood van Nederland zat en het binnenshuis koel was door de airco, had ik zowaar een herfststorm-beleving. De ochtend erop echter weer zonnig en al weer 33 graden bij zonsopkomst.

Dat was hem weer voor deze week. Bijgaand nog wat plaatjes van de afgelopen periode.
Tot volgende week.

Temperaturen van de afgelopen week, vanaf 24-08: 43-42-43-43-43-44-42.

Billboard-reclame tijdens Ramadan

 

Vakantie in Schotland

 

Het Falkirk-wheel bij Glasgow - een bijzondere sluis

 

Ondergaande zon

 

Riyadh by night - Northern Ringroad

 

Sunset

 

Sunrise - jammer van die pokkeboom voor mijn raam

 

 

 

 

 

5-3

De Ramadan loopt op zijn einde. Je kunt het merken aan de drukte op straat en natuurlijk ook aan de berichtgeving in de pers. Was de afgelopen weken het straatbeeld overdag bijzonder rustig, het begint de laatste dagen drukker te worden in de avondspits al tijdens de daglichtperiode. Vorige week zijn we uit wezen eten bij een steakhouse en op weg ernaartoe was er geen kip te beleven op straat. Eenmaal binnen bij het restaurant was er geen plaats en moesten we wachten (prayertime net voorbij) en toen we anderhalf uur later weer buiten stonden was het restaurant praktisch leeg en was het een verkeersdrukte van jewelste. Niet dat al die mensen op straat natuurlijk uit het restaurant kwamen, maar blijkbaar duurt de iftar (avondmaaltijd tijdens Ramadan) kort en gaan de mensen daarna meteen op pad om de schade in te halen. Eid al Fitr (Suikerfeest) belooft een echt groot feest te worden. Hier en daar zie je in de wijken al voorbereidingen, daar waar tenten worden opgebouwd. Tevens de mededeling dat gedurende 4 dagen alles, maar dan ook alles dicht is! Een cartoon in de krant met een vrouw die haar man een boodschappenlijst overhandigd waarbij hij zegt "maar de chauffeur heeft verlof".

Op het werk hebben we nog steeds de twee koffiekamers ter beschikking en het leuke daaraan is dat je "verplicht" bent te socializen. Zo had ik vandaag een gesprek met een Spanjaard die vorige week vrijdag met een paar anderen naar Damman was gereden om even het strand te bezoeken (5 uur heen, 2 uur strand, 5 uur terug). Ze hadden daar 'desert roses' gevonden, een soort kristal van gips en zand vaak in de vorm van een roos. Nu dacht ik bij Desert Rose eerst aan de Roos van Jericho, een plant die tientallen jaren in de woestijn kan overleven zonder water. Na wat over en weer wetenswaardigheden uitwisselen (het was een serieus gesprek) komt plots een van de bazen van de Koreanen met de opmerking "I've a secret. Do you know what to do when you're in the desert and you don't have any water?" Wij geen idee natuurlijk, zegt die gast "Drink orange juice." Met een stalen blik, ik helemaal verbaasd, een Koreaan met humor, de man bij ons die nooit lacht. Ik heb hem net geen klap op zijn schouder gegeven.
Een andere Koreaan had vorige week ook humor, alleen begreep en begrijpt hij het zelf niet. We hebben onlangs een organisatiewijziging moeten doorstaan en daarbij is er een Koreaan control manager geworden (mijn grote vriend, koning e-mail). Zegt een andere Koreaan "Now he's pushmanager". Maar als een Koreaan pushmanager zegt, komt dat eruit als pussymanager. Dat vinden wij nou weer wel bij hem passen.
Onlangs ook een Spanjaard wat Nederlands geleerd, "Het weekend staat voor de deur" en "Alles kits achter de rits?". Nu hoorden we laatst op een donderdagmiddag "He he, de weekend staat achter de deur". Komt wel goed met die jongen.

Inmiddels rijd ik hier al weer een weekje rond in mijn bolide en ik moet zeggen het gaat goed. Het is natuurlijk rustig op de weg en dat is mooi meegenomen om even te wennen, maar ik moet zeggen dat het tot dusver mee valt. Het merendeel rijdt best netjes, al zit daar een groot percentage tussen dat zich daar niet van bewust is. Dat merk je als zo iemand vanaf de middelste rijstrook op de snelweg zo maar ineens gaat uitvoegen helemaal aan het einde van de uitvoegstrook. Oh ja, hier moest ik eraf. Het lijkt erop dat het autorijden voor hen een aaneenschakeling van verrassingen is. Het percentage malloten is overigens groot, ik denk zo'n 5 à 10 procent, kenmerk hard rijden, echt bumperkleven, seinen met de lampen van grote afstand, remi-gedrag. Er is maar een manier om er mee om te gaan...geef ze de ruimte. Het nadeel van zelf rijden is dat je ze nu ook in je spiegels ziet aankomen, terwijl bij meerijden je ze alleen maar voor je ziet. Ik denk overigens dat jullie je zorgen moeten gaan maken als ik weer in Nederland ben :-)

Vandeweek nog een bijzonder overleg gehad. Na wat e-mail-discussies wilde de vice president van Mitsubishi langskomen. Niet die van de auto's, maar die van roltrappen, liften en lopende banden. Ja, ja, ik ben overal in thuis. Of ik een vergaderverzoek wilde doen. Tuurlijk, woensdagmiddag 16 uur. Dat kan niet, wij werken van 9 tot 3. Oeps, Ramadan, niet zo handig. Dan maar woensdagmiddag 12 uur (ik besloot wel wat later te gaan lunchen). Komt er een delegatie van 7 mensen opdraven om hun product te verkopen of beter gezegd in te passen in "mijn" stations, wat hun standaardproduct paste niet. De vice president, een Arabier met Westerse uitstraling (pak met stropdas, geen baard) is zeer direct in de vraagstelling en hetgeen ie van me wil weten. Het gesprek verloopt normaal, ik ben op mijn gemak, totdat ie plotseling de vraag stelt of ie het nou goed gezien heeft dat er vrouwen werken bij FAST. Hoe kan dat? Oeps, denk ik, welke kant gaat dit op? Over beton kan ik veel vertellen en zelfs over roltrappen struikel ik niet, maar dit is even een ander onderwerp. Wat gebeurt er als ik een fout antwoord geef? Ik besluit maar te vertellen hoe het bij FAST in zijn werk gaat, dat onze HRM-manager een Arabier is en dat ik het zelf ook lastig vond om met gesluierde vrouwen om te gaan, omdat mij geïnstrueerd was dat niet te doen toen ik afreisde naar de KSA. Ik kreeg er niet helemaal hoogte van wat hij er van vond, maar ik kreeg wel de indruk dat hij het vooruitstrevend vond. Als voorbeeld hoe we samenwerken, ging per toeval even later de deur open en vroeg gesluierde Noura hoe lang ik de zaal nog nodig had. "Zo gaat dat hier nou" kon ik vertellen. Aan het einde van het gesprek vroegen ze nog naar een collega van me die ze al eerder gesproken hadden. "He's out for lunch", zei ik, me tegelijkertijd realiserend dat dat wellicht ook niet zo handig was om te zeggen. Maar het viel mee, het leek zelfs of ze zich enigszins bezwaard voelden dat ze mijn lunchtijd hadden gebruikt. Goed, alweer wat ervaringen rijker. Het blijft lastig inschatten.

Dat was het weer voor deze week. De komende weken ben ik er even niet. Ik ga op vakantie en ik niet alleen, het wordt hier een complete uittocht de komende dagen. Met Hettie en de mannen gaan ik 2 weken naar Schotland (blijken er hier best wel veel Schotten te werken) en ben ik daarna nog even thuis. Op 23-08 vlieg ik weer naar Riyadh, dus eind augustus weer een verhaaltje voor het slapen gaan.

Tot binnenkort.

Temperaturen van de afgelopen week (vanaf 13-07): 43-43-43-43-44-44-43-42, ik begrijp dat Nederland geprobeerd heeft afgelopen dagen het amateurniveau te ontstijgen :-)

5-2 Ramadan

Zoals ik vorige week al aangaf ga ik deze keer wat schrijven over de Ramadan in een streng Islamitisch land. Maar voordat ik ertoe overga eerst natuurlijk het verhaal van de trotse ouders en broers die het heuglijke nieuws mochten ontvangen dat Bart voor zijn HAVO geslaagd is. En niet zo'n klein beetje geslaagd ook. Een hele mooie cijferlijst. De diploma-uitreiking was door de school leuk aangekleed met voor iedere leerling een leuk woordje. Bij Bart werd verteld dat ie de enige leerling was die in 4 HAVO de excursie naar de Rotterdamse haven leuk vond. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want hij gaat vertrekken naar het Maritiem Instituut Willem Barentz op Terschelling om zich daar het zeemansleven eigen te gaan maken. Ja, ja, meneer gaat het huis uit. Snif, traan.

Bij mijn terugkomst in Riyadh was inmiddels de Ramadan aangebroken. Het is Ramadan iedere negende maand van de Islamitische maankalender, wat inhoudt dat de Ramadan zich ieder jaar zo'n 10 dagen naar voren verplaatst. Voor het noordelijk halfrond natuurlijk op dit moment behoorlijk pittig, want de daglichtperiode is behoorlijk lang. In Riyadh valt dat dan weer mee, de zon komt op omstreeks 5 uur en gaat onder om ongeveer 18.45 uur. Gedurende de daglichtperiode mag er niet gegeten, gedronken of gerookt worden. De Moslims beschouwen de Ramadan niet als een beproeving maar zijn vereerd er aan te mogen en kunnen deelnemen. 28 dagen vasten, 28 dagen met aandacht voor de mensen die het niet zo breed hebben, 28 dagen van gezamelijk eten gedurende het donker, 28 dagen delen. De wet schrijft voor dat Moslims gedurende de Ramadan alleen hoeven te werken van 9 uur 's ochtends tot 3 uur 's middags. Voor ons als niet Moslims geldt dat we niet in het openbaar mogen eten, drinken en roken. Op het kantoor is er een kamertje voor ons ingericht waar we wat kunnen drinken en eten. Roken mag binnen sowieso niet, buiten roken ook niet, voor de rokers is in de kelder van het gebouw (tevens parkeergarage) een achteraf hoekje beschikbaar. In het lokale nieuws wordt gepredikt dat de Ramadan een mooie periode is om foute gewoontes af te leren (als je bv. wilt stoppen met roken). Opvallend, en dit heb ik gelezen in het openbare nieuws, is dat maar liefst 40% van het afval in deze periode bestaat uit voedsel, 5000 ton per dag. Oorzaak: men koopt veel meer want men heeft meer trek als men boodschappen doet (ogen groter dan de maag), iedere dag worden verse maaltijden klaargemaakt (geen kliekjes) en iedere dag wordt teveel eten klaargemaakt want er kan een onverwachte gast langskomen die dan mee kan delen in het eten (er worden per dag 4 miljoen borden eten weggekieperd). In de KSA wordt in deze maand 20 miljard aan boodschappen gehaald, tegen normaal 6 miljard per maand. Tot zover even de statistiek. In de praktijk betekent de Ramadan dat het dag-nacht-ritme omgedraaid wordt. Overdag wordt geslapen, 's nachts geleefd. Voordeel is dat het veel rustiger is op de weg, maar dat degene die op pad zijn zich dan ook helemaal uitleven. Er is een officiële waarschuwing om tegen het einde van de dag niet de weg op te gaan. Het aantal verkeersongevallen stijgt in deze periode dramatisch (concentratieverlies en nog kortere lontjes).
Om bij deze waarschuwing aan te sluiten, we hebben vanaf vorige week eigen auto's ter beschikking gekregen. Nog niet allemaal, maar zo'n 20 à 25 mannen mogen zich gelukkig prijzen. Hier ben ik er eentje van (zie bijgaande foto van mijn bolide). Een leuke foto Ford Escape (waaruit weet ik nog niet), wel passend bij mijn vorige auto in Nl (ik hoef maar twee letters om te draaien). Ik had eigenlijk een worteloranje auto besteld, maar die worden hier niet geleverd. Hou het er maar op dat ik een goed WK-inzicht heb :-). De eerste rit heb ik het stervenskoud gehad. Ik had de airco op zijn laagst gezet, want de auto had in de volle zon gestaan, en tijdens de rit wist ik niet hoe ik die airco uit moest zetten. Kon ook niet uitgebreid gaan onderzoeken, want het rijden hier vraagt de volle concentratie. Het was lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. En ik ben nu dan dus ook verkouden.

De WK natuurlijk vanaf vanavond afgelopen. Ook de wedstrijd tegen Argentinië hebben we op de ambassade gezien, met natuurlijk de minder geslaagde afloop. De wedstrijd om de derde plaats werd niet op de ambassade georganiseerd, ik heb hem ook niet gezien. Na een weekje met 4 hele korte nachten en een poolparty op vrijdag lag ik er gisterenavond om 6 uur in. Even een uurtje eruit geweest om wat warms te eten en daarna weer terug. Tsja, je moet af en toe aan jezelf denken. De pesterijtjes op het werk om de verloren wedstrijd vallen mee, alleen een Libanees probeerde het vandaag. Ik heb 'm maar gelijk gegeven, want Libanon heeft toch nog nooit een finale verloren?

Dan nog de temperaturen van de afgelopen dagen (vanaf 30-06): 43-44-44-43-43-44-44-43-44-44-44-43-43-43, heel saai eigenlijk.

Tot volgende week.

Illuster gezelschap voor vertrek naar NED-ARG.

 

Op de ambassade wedstrijd kijken.

 

Mijn bolide.